عملکردهای شناختی بیماران مبتلا به پارکینسون در مقایسه با افراد سالم و بررسی تاثیر دو داروی پرامی پکسول و تری هگزی فنیدیل بر آن

تقریبا تمام بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون از برخی نقایص شناختی رنج می برند. این ناتوانی ها باعث شکایات جدی بیماران از مدیریت زندگی روزمره به ویژه در ارتباط با عملکرد شغلی و روابطشان می شود. در پژوهش حاضر نخست عملکردهای شناختی بیماران پارکینسونی با افراد سالم و سپس تاثیر داروی پرامی پکسول و تری هگزی فنیدیل بر عملکرد شناختی بیماران پارکینسونی مورد بررسی قرار گرفت. نمونه پژوهش شامل 35 بیمار پارکینسونی بود که 12 نفر داروهای پرامی پکسول، لوودوپا و آمانتادین، 12 نفر داروهای تری هگزی فنیدیل، لوودوپا و آمانتادین و 11 نفر تنها داروهای لوودوپا و آمانتادین مصرف می کردند. آزمون ارزیابی شناختی مونترآل، پرسشنامه جمعیت شناختی، آزمون افسردگی بک، آزمون اضطراب بک و نیز بخش حرکتی مقیاس یکپارچه ارزیابی بیماری پارکینسون به عنوان پیش آزمون بر روی افراد نمونه اجرا شد. برای بخش نخست پژوهش 40 فرد سالم نیز به تصادف انتخاب شدند و نمره ی آنها در آزمون ارزیابی شناختی مونترآل با نمره ی بیماران در این آزمون در مرحله پیش آزمون مورد مقایسه قرار گرفت. در بخش دوم پژوهش از بیمارانی که داروهای تری هگزی فنیدیل یا پرامی پکسول مصرف می کردند، درخواست شد که به مدت 72 ساعت این داروها را مصرف نکنند و سپس از هر سه گروه بیمار پس آزمون گرفته شد. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که در مقایسه با بیماران پارکینسونی، افراد سالم در زیرمقیاس های عملکرد دیداری فضایی، عملکرد اجرایی، حافظه و توجه عملکرد بهتری داشتند (05/0>p). بین گروه های آزمایشی و کنترل تنها در نمره ی زیر مقیاس عملکرد اجرایی در تست ارزیابی شناختی مونترآل تفاوت معنادار وجود داشت (004/0=p). در واقع بیمارانی که پرامی پکسول مصرف می کردند در مرحله پس آزمون عملکرد بهتری در این زیر مقیاس داشتند. این یافته ها نشان می دهند که بیماری پارکینسون ممکن است بر عملکرد شناختی بیماران تاثیر سوء داشته باشد و اینکه پرامی پکسول ممکن است عملکرد اجرایی را در بیمارانی که این دارو را مصرف می کنند بدتر کند، اما احتمالا تری هگزی فنیدیل هیچ تاثیر مثبت یا منفی بر عملکرد شناختی بیماران مبتلا به پارکینسون ندارد.